Runnersworld Bosloop Leiden - 3 jan 2010 - tijd: 59.57 Zorg en Zekerheidcircuit
Een blik op de thermometer leerde dat we rond de min zeven zaten. Maar de zon scheen en de sneeuw die er gister nog volop lag, was verdwenen. Op naar Leiden-Atletiek dus. Onderweg nog wel hier en daar glad. Zou dat ook bij loop zo zijn?

Bij aankomst gelijk natuurlijk van vele bekenden de beste wensen. Hierdoor, en door de zon zat de stemming er goed in. Even dubben of ik nog iets extra's uit dan wel aan moest doen en of handschoenen en muts wel nodig waren, want ik word heel snel warm, maar ik besloot alles zo te laten. Even inlopen en naar de start, waar ik me heel bescheiden - bijna achteraan opstelde.

Echte sporters laten met de feestdagen natuurlijk van alles staan en houden hun conditie op peil. Bij mij gaat dat mis en de Bosloop is dan de eerste herinnering aan de gezelligheid en de bijbehorende calorieën. Ik besloot rustig van start te gaan. Er werd gewaarschuwd dat het hier en daar nog glad kon zijn en ook met de kou wilde ik even kijken hoe het ging.

Ik liep wel heel rustig. Allemaal 6 minuten, een paar seconde meer of minder maar en bij de 5 km zat ik op 30.15. Het viel zwaar, het was - tijdens het lopen - veel minder koud dan ik had verwacht. Omdat ik helemaal achterin gestart was liep ik gaandeweg wel een aantal mensen voorbij en langzamerhand kwam ik wat meer naar voren. Maar de dames van de club waar ik bij de start nog vlak achter liep waren blijkbaar ook opgeschoven naar voren en niet meer bij te houden.

Na 4 kilometer toen we in de Merenwijk liepen ging het iets gemakkelijker. Maar ik realiseerde me wel dat ik een laagje minder had hoeven aandoen. Ik werd warm en dat liep niet lekker. De koude wind die ik verwachtte was er niet. Ik voelde dat een hoger tempo er niet in zat en besloot rustig maar gestaag door te lopen. Dat lukte want afgezien van de laatste kilometer (5.28) liep ik alle kilometers tussen 5.55 en 6.12.

Bij 6,5 km gaf ik mijn muts, die kletsnat geworden was, aan mijn moeder die langs de route stond. Pas toen ik de laatste bocht in zich kreeg naar de Van Slingelandtlaan probeerde ik er nog even alles uit te halen, deed mijn inmiddels ook kletsnatte handschoenen uit. Ik passeerde nog wat mensen en wist uiteindelijk nog binnen het uur (59.57) te finishen. Ondanks alle zorg daarna, veel drinken, warme douche en zo hield ik tot in de avond hoofdpijn.

Clubcircuit Eiland van Ome Nick – 13 feb 2010 – tijd: 55.52 Voorschoten 97 Ooit zaten we hier na de loop in de zon met appeltaart, maar nu niet. Nu was het koud, zo rond het vriespunt met ook nog een vrij koude wind. Maar met drie lagen, muts en handschoenen moest de kou te trotseren zijn.
De opkomst was groot – er stonden er totaal 43 op de uitslagenlijst. Ik zag ook wat onbekenden, en de kans is dan groter dat je onder de mensen blijft lopen.
Even inlopen, gauw weer opwarmen en naar de start; volledig ingepakt.
We hadden een snelle start waarbij ik al in de achterhoedeclub zat. Al bij 5,18 passeerde ik de eerste kilometer en de tweede pas bij 11.05. Marja en Laura waren er al vandoor gegaan en ik liep met Charlotte, Hein (die overigens had aangekondigd het heel rustig te doen) en Ellen (als ik het goed heb). Voor Marja was ik vorig jaar al gewaarschuwd.
Bij het ingaan van de tunnel kwam Ellen ons voorbij en nam de leiding en ook Hein liep ineens wat verder naar voren. Het eerste keerpunt waardoor we weer even wind mee kregen, dat was minder koud, maar anderzijds ook minder verkoeling.
Even na de tunnel kwamen we weer dichter bij elkaar en we bleven met 4 dicht bij elkaar, en wisselden regelmatig de koppositie met elkaar en ik zag dat er verder naar achteren nog anderen liepen.
We hadden een vast tempo; de kilometertijden verschilden nog geen 15 seconden (aan het eind ging het zelfs nog iets sneller). Het afzien tot we bij het tweede keerpunt aan de tweede helft begonnen. We gingen iets meer uit elkaar lopen en Hein en Ellen raakten iets verder achterop. Charlotte hield wel vol en bleef vlak bij me in buurt. Er was geen sprake van dat ik die zou kwijt raken, integendeel. Ik wist niet wat haar staat was dus ze kon er ook ineens vandoor gaan als ik inzakte.
Ik hield vol en het tempo lag hoog, de laatste twee kilometerbordjes heb ik gemist dus ik weet niet hoe hard maar het ging voor de laatste drie kilometers had ik, of moet ik zeggen we, 15 seconden minder nodig dan voor de eerste drie.
Uiteindelijk namen we de laatste bocht. Alles eruit maar erg veel hebben we niet meer. We wachten de rest even op en dan is er koffie en…appelgebak!

Z&Z circuit Voorschotenloop–Voorschoten – 20 mrt 2010 – tijd: 56.14 Zorg en Zekerheidcircuit

Na regen komt zonneschijn. En vandaag, op de dag van de Voorschotenloop ging dat helemaal op. Kwam het water gisteren nog met 'bakken uit de hemel', nu scheen de zon en leek het zelfs mogelijk om de loop in korte broek en shirt te lopen, de extra kleren die ik voor de zekerheid in de tas gedaan had bleken niet nodig.
Ik zocht, zoals afgesproken bij de zonovergoten start Charlotte even zodat we samen op konden lopen. Bij het laatste clubcircuit was dat reuze goed gegaan.
We gingen snel van start, de eerste vijf kilometers liepen we bijna allemaal binnen de 5.30. Voor de vier kilometer riep Charlotte: "we gaan te hard". Dat klopte en toen zakten we even af tot 5,39.
De route door Voorschoten was als vanouds met veel bekenden langs de weg die aanmoedigden. Zelfs mensen van wie ik dacht dat ze zelf zouden lopen. Daarna via het fietspad bij station Voorschoten richting Duivenvoorde. Wat verschuivingen in het loopveld om ons heen. Harm kwam voorbij moedigde ons aan, Marjolein lieten we achterons, maar veel werd dat niet trouwens, en Marja en nog wat andere clubgenoten - zag ik ons weer voorbijschuiven.
Met het voorbijgaan van het 5-kilometerpunt draaide de looprichting waardoor we wind tegen kregen. Een stevige bries die nog best fris, maar ook wel verkoelend was.
De terugweg over het bospad en het smalle bruggetje, en voorbij de Engelse school waar we door de eerste loper van de 15 km werden ingehaald. Het tempo zakte, ik kwam in de 5.45 terecht. En bij het passeren van de het station voelde ik het moeilijker gaan. Ik ben benieuwd hoe ik bij Niek op de foto sta. Het tempo zakte aanzienlijk en van het achtste tot het negende kilometerpunt had ik meer dan 6 minuten nodig.
Bij de keerlus van de 9 kilometer zag ik Charlotte, ze ging geweldig en gezien de uitslag heeft ze dat volgehouden. Marieke moedigde me aan, het was nog maar 1 kilometer en zigzaggende door de wijk kwamen we voor het laatste stuk uit.
In de verte de finish, de laatste van de drie bogen over de weg. Nog een enkeling voor me. Eén loopster had het zwaar. Ik had haar al vaker zien wandelen en sleepte zich naar het eind. Ik ging met alle energie die ik had nog had een enkeling nog voorbij en wist er toch een eindsprintje uit te halen met zoveel aanmoediging.
Uiteindelijk kwam ik op 56,14 over de streep. Niet spectaculair. Alle lof voor Charlotte die met 55.30 een PR liep.
Maar los van de tijd was het een feestdag. Gezellig, zonnig en veel enthousiasme langs de kant en natuurlijk na de finish ervaringen uitwisselen

Zandvoortcircuitrun Runnersworld Zandvoort – 28 mrt 2010 – tijd: 1.17.33 Zandvoortcircuitrun

Toen ik na 6 kilometer in het mulle zand, want het was hoogtij aan de Zandvoorste kust, recht tegen de steenkoude wind in liep, dacht ik: "waarom doe ik dit?". Maar toen ik door het dorp liep waar heel veel mensen stonden, en toen ik de finish passeerde wist ik het weer.
De Zandvoortcircuitrun is bijzonder. Veel hoogteverschillen, de steile hellingen op het raceparcours. Daar kwamen de merkwaardige weersomstandigheden dit keer nog bij. Koude harde wind, dreigende reden, maar uit de wind best lekker. De eeuwige vraag dus: "wat doen we aan?"
Ik had besloten rustig te lopen. Mijn conditie is niet optimaal en ik wilde met plezier deze loop volbrengen. Door de bomvolle trein, waar de sfeer uitstekende was, was ik goed opgewarmd. Maar de wind op het circuit was niet mis waardoor ik zelfs even het plastic om mij heen sloeg.
De start, zoals altijd was vrolijk. In een rustig tempo (ruime 6 minuten per kilometer) liep ik de bochten die Schumacher een stuk sneller doet. Daarna van het parcours richting strand naar beneden. Zoals gezegd hoog water en er was niet meer strand dat het mulle gedeelte over om te lopen. Zwaar, maar ik behield een rustig tempo door de wind werden we goed gekoeld maar de benen hadden het zwaar. Ik kon de verleiding weerstaan te wandelen, heb ik tijdens een loop nog nooit gedaan of hoeven doen; gelukkig.
Na de viskar, die mij met zijn baklucht nu even motiveerde snel voorbij te lopen kwam de opgang in zicht, volgens de site een opgang met een hoogteverschil van 15 meter en stijl. Maar, zoals ik geleerd had, kleine stapjes op de voorvoet omhoog. Wauw, het lukte goed en daarna op de boulevard verder.
Het tempo kon maar ietsje omhoog want ik voelde mijn benen behoorlijk. Daarna door het dorp. Minder wind, meer mensen dat geeft weer wat energie. Maar dan de laatste 2 kilometers, weer even klimmen en dan een lang stuk naar de finish, toch nog even afzien.
En dan, hoe erg het ook was zie je waar het einde ligt. Ik kon er met ontspanning op af lopen, sta ik tenminste ook eens goed op die camera's. Jammer alleen dat we na de finish lang moesten wachten door de opstopping bij de drank en medaillepost.
Met 1.17 was het niet spectaculair, vorig jaar was ik 10 minuten sneller. Maar ik vond geen reden daar ontevreden over te zijn.
Pas thuis aangekomen voelde ik me weer warmer worden, volgend jaar? Ik heb geen idee.
bekijk hier de hoogteverschillen

Clubcircuit 't Geertje – 10 april 2010 – tijd: 54.52
Voorschoten 97

Een sportief onderonsje met koffie toe dat is een clubcircuit. Alleen de clubleden komen in het klassement maar steeds vaker komen er ook andere lopers, met name van The Hague RoadRunners en dat maakt het wel gezelliger. Ook deze keer was de opkomst goed. Bij geitenboerderij 't Geertje stonden voor tienen meer dan 20 mensen zich warm te houden. Want het was nog goed koud en zelfs nog mistig.
Twijfel alom, konden de lange tight en de trui nog uit of niet?
Het parcours in Stompwijk is veel recht en vlak. Een wildrooster en een keer de hol op zijn de grootste hindernissen. Vandaag aangevuld met een dorsmaaimachine die een grote zandstofwolk veroorzaakte maar dat was maar heel kort.
De eerste kilometers liep ik net voor een groep van zes. Robert passeerde me maar die ging net te snel voor mij. De voorsprong op het groepje hield ik ook niet vol. Al een eind voor het eerste keerpunt, dit keer met Ids in plaats van Marjolein die ons ook op de foto zette, moest ik me in het groepje voegen met onder andere Marja, Laura, Corrie en Els. Els stond speciaal voor Corrie in een lagere versnelling. Het tempo zat er behoorlijk in, tenminste voor mij. De eerste vijf kilometers liepen we tussen de 5.30 en 5.40 waardoor we 27.59 bij de start voor de tweede maal aan het parcours begonnen.
De zon brak door en de temperatuur ging met sprongen omhoog. Werd er in het eerste gedeelte van het parcours nog gebabbeld, in de tweede helft werd het een stuk stiller het tempo werd zelfs nog wat opgevoerd. De zesde kilometer werd in 5.23 afgelegd en de volgende twee in 5.25 en 5.27.
Het koste me moeite om het bij te houden en ik liep dan ook veel achterin de groep nam soms even gas terug maar wist steeds de aansluiting weer te vinden. Naar de 7,5 km was zwaar en het kostte me vreselijk veel moeite om het bij te houden. De zon, het zweet en mijn benen alles zat in de weg.
Maar na voor een tweede keer om Ids heen gelopen te zijn was natuurlijk het eind in zicht. En bij de 8 km leek ik over het ergste punt heen te zijn. Er kwam morele steun van Roeland en het tempo ging nog verder omhoog De laatste 2 kilometers gingen in 5.19 en 5.16. Het lukte me om op kop te komen, nog een kilometer, het moest te doen zijn. Enkele tientallen meters voor mij liep Robert. Nee, dat was te ver. Toch kon ik niet nog heel veel snelheid meer maken en twee dames passeerden me in de laatste 200 meter. Met mijn bekende stomende rode hoofd passeerde ik de finish bij 54.53.
Met dank aan de dames; dankzij hen kon het tempo goed vasthouden.
En toen iedereen binnen was zetten we koers richting koffie en appeltaart; lekker in het zonnetje, wie had dat 's ochtends vroeg gedacht…

Z&Z circuit Omloop van Noordwijkerhout–Noordwijkerhout – 25 apr 2010 – tijd: 59.23 Zorg en Zekerheidcircuit
De voorspellingen waren goed, te goed misschien want de temperatuur zou behoorlijk oplopen. Uiteindelijk viel het een mee, of tegen zojewilt, want na de loop zat ik met een trui in huis vanwege de kou maar toen we in Noordwijkerhout van start gingen was het lekker zonnig.
De Omloop is enerzijds voor de 5 en 10km een beetje saai; het parcours is niet echt sensationeel - wel voor de halvemarathonners die gaan lekker door de duinen maar anderzijds is de sfeer er altijd goed. Een mooie ruime sporthal, gezellige kantine en je gaat altijd met een plant naar huis. Na een vrolijk treffen met clubgenoten, en andere bekenden zoals Ad van de Brandt, die ik hier steevast tegenkom even inlopen.
Ik kan me niet herinneren deze loop zonder ergens een opgebroken weg te hebben gelopen, niet hinderlijk, wel opvallend, ook dit keer na nog geen kilometer. Mijn tempo was rustig, de laatste lopen leverde me steevast hoofdpijn op en ik wilde dat nu voorkomen; daarom voor de zekerheid ook een pet opgedaan.
Zoals gezegd, het bekende parcours. Van de Schelft naar de Schippersvaartweg, stukje langs de vaart (Leidsevaart) en dat is niet onaardig maar dan via het industrieterrein weer naar de Maandagsewetering en dat twee keer. Okee, het is vlak en recht - dat wel.
Achteraan starten betekende dat ik alleen maar mensen voorbij ging, ja dat wel, er zijn - eerlijk is eerlijk nog mindere goden dan ik. Na de 5 km zat ik op 30.41. Rustig lopen is leuk maar een tijd van boven een uur is iets teweinig van het goede. In de tweede ronde dus tandje hoger en iedere keer liep ik weer iemand voorbij. Eerst die man, toen die blonde, daarna een koppeltje stap voor stap, letterlijk en figuurlijk kwam ik meer naar voren.

Foto: Corine van der Valk, NSL

Een keer kwamen de dames met de shirtjes van de Dollardstad terug maar dat wist ik te voorkomen en voorbij 9 km gingen er zelfs nog enkel in de wandelpas. Het uur kwam wel dichterbij, dus nog even aanzetten en de laatste paar honderd meter dan maar alles eruit. Dat lukte gelukkig.
Magere tijd, heerlijke loop maar dat is ook wel eens lekker.
Ik keek gelijk of Willem in de kantine zat, als het na 5 km niet zo gaan dan zou hij terugkeren. Hij was er niet dus moest ik wachten tot hij terug was van de halve marathon. Geen probleem: even opfrissen, koffie drinken plant uitzoeken en de halve-lopers binnen zien komen.
Thuis bleek de zomerse dag voorbij, enkele druppels een koude wind. Och wat jammer toch.

Leiden Marathon, 10 kilometer – 16 mei 2010 – tijd: 56.07 Leiden Marathon

Tien kilometer in Leiden; een echte thuiswedstrijd. Een parcours waar ik mijn hele leven al in rond fiets en loop en veel bekenden langs de route en natuurlijk veel bekende medelopers.
Een uitzonderlijke dag, nadat we al weken op de komst van de lente wachten breekt vandaag geheel tegen de verwachting in de zon echt door. En als je eigen lichaam toch al licht oververhit probeert alles in beweging te houden is dat, alhoewel fijn, niet het meest uitgelezen moment daarvoor. Als ik ons vroegere Fiatje was geweest stond ik nu nog met kokende motor langs de kant bij de Vondellaan. Maar gelukkig kon ik zo her en der wat koelwater langs het parcours krijgen.
De start om half drie, ben ik niet echt gewend maar het beviel goed, op de Breestraat. Veel bekenden en dan weg! Beetje gedrang, dat wel en vol verbazing dat er op de Jan van Houtkade nog twee rijen auto's geparkeerd staan. Voor de (halve) marathon was er meer ruimte gemaakt. Enfin, kwestie van prioriteit.
Desondanks hebben we een lekker tempootje als we op de Herenstraat richting Koninginnelaan gaan. We, dat zijn natuurlijk alle honderden lopers om ons heen maar vooral Charlotte en ik. Een clubgenote die zoals ze zelf zegt graag achter me aan loopt, maar alleen met de hardloopwedstrijden; dat is mooi anders krijg je maar praatjes in de wereld. Overigens heeft ze er geen enkel probleem mee om me ergens voorbij te lopen dus daar moet ik nog wel iets aan doen. Natuurlijk liepen er veel meer clubgenoten, opvallenderwijs alleen dames, maar die gaan dan of weer veel harder zoals Louise of iets langzamer zoals Anita en Barbara, of ze liepen gewoon iets verder achterin, en dat zijn er teveel om op te noemen.

Foto: Bram Pracht

Terug naar de Koninginnelaan, daar zwaait mijn moeder vol trots naar me waarna ze zich naar het volgende zwaaipunt spoedt.
Op de Lammenschansweg gaat het eindelijk wat uit elkaar lopen en krijgen we ruimte. We gaan het industrieterrein aan de Fruitweg over en de zon komt goed door waarna we een kleine klim krijgen voor de Vijfmeibrug. Het tempo ligt rond de 5.30 en het gaat redelijk constant.
Op de Boshuizerkade zie ik mijn moeder weer en daarna gaan we de Haagweg op, dan voel ik dat het zwaarder gaat. Aan het eind van de Haagweg staat Corrie, 'blijven lachen', roept ze. Ja, natuurlijk maar mijn lachspieren zijn op dit moment niet de eerste spieren die aandacht behoeven. Ik pep me op want in de Stevenshof ben ik thuis en daar moet ik sportief doorheen. Inderdaad hoor ik een aantal keer mijn naam. Altijd leuk. En bij het 5 kilometerpunt zitten we 27.37. Wauwie, dat is heel niet slecht.
Maar na de Stevenshof komt de brug en dan voel ik plots dat het toch wel hard ging en heel erg warm is. Charlotte loopt verder vooruit en ik zak af. Voor de beide volgende twee kilometers heb ik elke keer ruim tien seconden meer nodig. Het feest bij de Vondellaan doet met goed, dan zie ik mijn moeder weer en blijkt Paula Nievaart, een vriendin, vlak achter me te lopen. Marjolein komt langs me en moedigt me aan. Dan komt het viaduct en ik weet dat voor de Morspoort de laatste kilometer begint. Omdat ik denk dat een gele jack van Charlotte is versnel ik iets maar het blijkt heel iemand anders te zijn en zeker niet de moeite om harder voor te lopen. Het einde is in zicht en de ik tel de bordjes met de laatste honderden meters. Warm, moe maar straks voldaan, dat weet ik zeker. Uitgeput kom ik weer over de finish.
Helaas, net niet binnen de 56. 56.07 wordt het en Charlotte is 26 seconden eerder binnen gekomen. Hoezo, achter mij aan lopen?
Na de medaille, een flesje, een pilsje (ja 1 dat mag, is heel goed) en een tasje gaan we naar de Garenmarkt. We maken nog wat pret in de zon en dan naar huis.

Wassenaar Clubcircuit Paviljoen Sport, 8 kilometer – 5 juni 2010 – tijd: 52.36 Voorschoten97

Zon, zee, zachtzand, appelgebak en hardlopen
"Het is maar 8", werd er gezegd, dus geen 10. Dat betekende dat onze Clubcircuitorganisator Ed Zijl had besloten het parcours korter te maken. En als dat gebeurd is er geen enkele aanleiding om te zeggen dat het maar 8 is. Nee, die 8 voelt dan gewoon voor 10. En dat was ook zo.
Op deze zonovergoten zaterdag kon ik natuurlijk niets anders dan gaan fietsen. Toen ik, met Simon het strand opkwam zag ik het gelijk. Het was vloed. Het water kwam tot ver op het strand en het leek erop dat we bij het lopen de keus hadden tussen ploegen door het zand of door het water. Ed is hardloper en bekommert zich niet om de getijdentabel. Overigens was hij de eerste om te zeggen dat je niet te hard moest gaan omdat het zwaar genoeg was. Dat dan weer wel.

Op de voet gevolgd. Foto: Corrie

Enfin, de zonnebrand ging rond en we togen, met een grote troep, ja ja er komen steeds meer mensen, naar de start. Van de start een kort stuk (0,5 km) op en neer naar het noorden, en dan een langer stuk (1,5km) naar het zuiden. Van Keerpunt Bram, met nog iemand naar Keerpunt Marjolein, en de 8–lopers dat dus twee keer.
Vanaf de start naar het Bram–punt, noordwaarts, zal ik maar zeggen moesten we langs de massa mensen die al vroeg een veel verstandiger beslissing hadden genomen dan wij. Zij waren met factor–veel plat in de zon gaan liggen en bekeken vanaf die plaats hun kinderen die aan de waterlijn woest in de weer waren met kastelen, geulen en kanalen.
We moesten dus nogal slalommen om al die deltawerkers–in–spé, enerzijds en de golven die bijna tot de eerste badgasten kwamen te ontwijken.
In zo'n eerste stuk altijd de gebruikelijke gedachten (wie doet zoiets, waarom ben ik hier, dit overleef ik niet etcetera) maar nadat ik op het stillere stuk kwam bleek het vooral een zaak van niet te hard en goed in het ritme komen. Het peloton had zich inmiddels wat verspreid, dat wil zeggen achter me liepen Corrie en Marja en voor mij liep de rest.
Mocht deze laatste opmerking dat ik zo achteraan liep, niet voldoende respect afdwingen, wij liepen wel het stuk 2 keer voor de 8km, al die anderen deden het korte parcours van slechts 4 kilometer. Wat ook wel knap is maar toch.
De zee begon weliswaar wat te wijken maar dat betekende slechts dat er een stuk zompig zand vrij kwam waar je ook niet iets in wegzakte, schlurp schlurp bij iedere stap en dat konden mijn beenspieren niet waarderen. Ging ik teveel naar links dan zat ik in de zandbak dus er was maar een beperkt stukje goed strand om te lopen.
Ik begon net bang te worden dat Marjolein in het zand was weggezakt toen ik haar eindelijk zag.
Omdat het water terugtrok waren er wat kasteelbouwers afgehaakt en hadden we iets meer ruimte. Toen ik aan een passant vroeg "zeg eens dat ik gek ben", zei hij: "Nee je bent goed bezig." Ach, toch aardig.
Ik kwam toch in een soort van flow waardoor ik het ritme goed vast hield. Af en toe moest ik even omkijken of Corrie er nog was. Ik hoorde niets meer en in haar geval is dat zeker niet de bedoeling maar de wind verwaaide het geluid en er was geen reden tot paniek.
Marijke was ons tegemoet gekomen en liep een stukje met me op, vlak voor de finish kon ik nog iets versnellen waardoor ik het tweede deel 19 seconden sneller liep en met 52.36 binnen kwam met veel gejuich van de clubgenoten. Geen hoog tempo dus maar veel kracht gebruikt.
De verbruikte caloriën werden bij de koffiepret, want gezellig was het, spoorslags met een appelpunt aangevuld.

Katwijk Clubcircuit Willy Noord, 10 kilometer (10,6 zei men) – 5 juni 2010 – tijd: 1.03.37 Voorschoten97
Strandloop Willy Noord, met dank aan de gasten. Ofschoon hardlopen een individuele sport is kun je veel hebben aan je medelopers. Het zijn weliswaar je concurrenten, maar als je zo ver van een podiumplaats staat als ik zijn het meer collega's. Of, als het zo warm is als gisteren in Katwijk, lotgenoten.
Aan twee daarvan heb ik vandaag veel gehad: Walter en Else van The Hague Roadrunners, geen clubgenoten dus maar mensen uit die andere club van Ed, of eigenlijk de eigen club van Ed. Blijkbaar is ook daar bekend dat onze clubcircuits de moeite waard zijn en dat leidt er toe dat er ook steeds lopers uit het Haagse overkomen.
En hoewel sommige zeer leuk en aardig zijn, heb ik als loper hoegenaamd niks aan ze. Ik kom ze wel bij de koffie tegen, die zouden ze overigens allang op hebben als ze niet op mij zouden wachten bij de finish, maar tijdens het lopen zijn ze ver uit beeld. Deze keer was dat anders.
Ter zake! Locatie Willy Noord te Katwijk, situatie ter plekke, zeer warm en de stemming zeer goed. Het parcours was ons allen bekend maar we zouden het andersom lopen. Dat scheelde wel iets in de krachtsinspanning die nodig is om de eerste duinopgang te nemen.
Voor wie wil weten hoe het andersom gaat zie www.tvhouten.nl/willyzuid2009
Dus, eerst over het basalt en beton van de Buitensluis en dan strand, dus zand tot Willy Zuid, daar de Boulevard op en bij Willy Noord over het duin. En om te voorkomen dat mensen per abuis tot Wassenaar doorliepen stond Marjolein bij Willy Zuid, en ook op andere cruciale posten wat vrijwilligers. Volgens welingelichte bronnen beliep het geheel 10,6 km.
Na de basaltblokken vond ik aansluiting bij Walter en Else; voor wie Walter kent moet ik melden dat hij zich inhield om bij Else te blijven want hij kan veel harder.
We hadden een pittig tempotje, wat mij me deed afvragen of dit niet te hard ging. Immers na 2 kilometer liep Hein nog niet zo ver voor me, en Corrie al buiten gehoorafstand achter me.
Toch hield ik vol, al bleef ik me afvragen of het niet te hard ging voor mij. Uiteraard kostte de klim naar de Boulevard een hoop energie maar we bleven bij elkaar. Bijna op de helft moesten we het duin over, langs al die nu al puffende mensen zeulend met parasols en badspulletjes en angstvallig hun kinderen in de gaten houdend.
Else had besloten af te haken maar bleef er toch bij, dat was mooi en met drie begonnen we aan de tweede ronde (na 30.54). Ik besloot wel een tandje terug te gaan en dacht de anderen daarmee kwijt te verliezen maar dat was niet zo. Gedrieën koersten we weer naar het zuiden in een tempo dat me iets beter lag. Ik kwam goed in het ritme en het lukte me zelfs aan de Corrie-norm te voldoen (dat is: praten onder het lopen). Okay, kreten en geen hele zinnen, maar toch.
Zo halverwege de Boulevard kwamen Marijke en Roeland ons tegemoet om voor hun doen relaxed mee te lopen. Dat hielp zeker ik kon het tempo zelfs nog iets verhogen al werd het wel gigantisch warm. Het eind was in zicht, nog éénmaal het duin en dan strand en finish. Else nam de lange weg door het zand en ik maakt een hoek zodat ik zo min mogelijk mul zand had. Tjeempie, wat een warmte en met toch nog een klein eindsprintje haalde ik de finish en werd door het immer goed samenwerkende duo Klok en Tijd met 1.37 op de lijst gezet. Toch in de tweede ronde twee minuten langzamer.
Nu wil de traditie dat eens per jaar de koffie met appelpunt voor rekening van de vereniging komt. Tja, zoveel welwillendheid kan ik niet weerstaan, dus vooruit dan maar. Geweldig natuurlijk, de calorieën vlogen er weer aan. Gelukkig was ik met Simon op de fiets gekomen, zodat we ook nog 16 kilometer fietsen aan mochten compenseren.
Het zat er weer op, met name door Else en Walter, maar ook de overweldigende vrolijk- en vriendelijkheid van de clubgenoten (dit moest ik opnemen van iemand) was het een geweldige loop geworden.

Voorschoten Vlietloop, 10,4 kilometer – 5 sept 2010 – tijd: 1.00.18
Vlietloop, een rustig en gezellig begin Een zonovergoten Voorschoten, een soms koel windje en een bijna strak blauwe lucht deden me afvragen of het erg warm zou worden tijdens het lopen. En ja dat werd het, om maar gelijk met het einde te beginnen. Ik besloot het niet te gek te maken; niet proberen mensen bij te houden of nog even in te halen of wat voor zottigheid dan ook, maar een eigen tempo en bij elke post mijn pet nat maken voor de verkoeling.
Maar zover zijn we nog niet. Iedere loop begint met het weerzien van clubgenoten; zwaaien, begroeten, belangstelling en uitleggen dat mijn clubshirt fout gewassen was en maat L niet op voorraad was bij de club. Daarom liep ik in een blauw hempie, o nee singlet. Startnummer halen en naar de start. Mensen van de 5 kilometer gingen alweer huiswaarts. Even inlopen beetje loswerken en pret maken voor de start. Een clubgenote die voor het eerst met een sporthorloge liep, en niet wist hoe die op nul moest (waarschijnlijk gaf het horloge daardoor een hartslag van 170).
Pang, start en onder luid gejuich gingen we weg. Na de Voorstraat wordt het snel rustiger omdat er minder publiek staat. Overigens hadden we, het geldt ook van de andere Voorschoten97'ers, niet te klagen over aanmoediging. Steeds weer doken Jaap Hoek, Ingeborg de Boorder en Roeland Dirks op om je ergens aan te moedigen. Ook anderen waren er natuurlijk maar die bleven gewoon staan waar ze stonden.
Zoals gezegd elke waterpost pakte ik een spons om mijn hoofd te koelen. Het liep lekker, de eerste kilometer in 5 en een halve minuut. Daarna zag ik de km-bordjes steeds niet maar bij 6km, net na de Hofland brug zag ik 'm, toen zat ik op 33.35 en ook dat is 5,5 minuut per kilometer. Heel mooi dus hetzelfde tempo. Ondanks de aanmoediging van mijn moeder zakte ik daarna iets terug. De warmte ging parten spelen. Nadat we de brug over waren haakte iemand aan, maar ik liet 'm gaan. Zoals gezegd, rustig aan vandaag.
Toch, bij het Frans Halsplantsoen vroeg ik me af of het nog wel ging lukken binnen het uur. Want ja rustig aan is goed, maar er zijn grenzen. Toch geprobeerd ietsje tempo te houden maar pas bij het echte 10km punt, waar ik passeerde met 58,21 ging ik iets versnellen en pakte nog wat mensen mee.
De Voorstraat, het laatste stukje, van alle kanten aanmoediging en ook John van Haasteren, de speaker zag mee aankomen. Net ietsjepietsje te weinig had ik om binnen het uur te zijn. Ik zat er achtienhonderste overheen. Niet getreurd, water, sportdrank, schoon shirtje even nababbelen met Charlotte, vlak voor me, en alle anderen en thuis een roggeknar met honing en een kop thee. Mooie dag, echt genoten!

Wassenaar Clubcircuit Paviljoen Sport, 10 kilometer – 11 sept. 2010 – tijd: 54.57 Voorschoten97
Geen appeltaart, wel een mooie tijd
Als ik geweten had dat er geen appeltaart was, had ik misschien niet zo hard gelopen. Hoewel, wie mijn eerdere ervaringen op dit parcours kent weet dat het gewoon vraagt om een mooie tijd. Ik was daar na de Vlietloop overigens nog niet heel optimistisch over maar wie niet waagt…
Warmlopen was niet echt nodig. In hoog maar gezellig tempo fietste ik met Corry, Frank en Petra vanaf Voorschoten naar de Slag. Daar weer even die eeuwige twijfel; pet op, ja of nee? Veel zon, best warm maar een frisse wind, en die laatste werkt ook verkoelend door mijn haardos. Geen petje dus.
We gaan van start en ik zie iedereen voor me uitlopen, op één na – daarover later. Ik hou het tempo vast en bereik bij 13.38 het eerste keerpunt, 2,5 km dus. Niet slecht! De afstand tot Corry die voor me loopt en Laura, Marja heeft losgelaten wordt kleiner. Het parcours is mooi maar toch valt het steeds weer tegen, al die struiken, bomen en heuvels lijken op elkaar en als je denkt dat je bij de laatste bocht bent, komt er nog een. Gaandeweg word ik warmer en het tempo zakt iets terug maar de aanmoedigingen van de andere veel snellere lopers, doen me goed. Even voor de 28 minuten ben ik halverwege maar in de bijna gebruikelijke dip erna wordt het zwaar. Ik probeer toch de afstand tot Laura vast te houden en dat lukt, na het keerpunt (het is fijn bij Marjolein te zijn) komt het laatste stuk en ik weet dat ik dan kan iets kan versnellen.
Bij 42.04 zwaai ik achter Marjolein langs, ze wijst me er nog even op rechtop te lopen. Heel goed, maar op naar de koffie. Even later passeer ik Laura, dat is 2. Marja nog? Nee, dat is te ver, als zij haar tempo vast houdt lukt dat nooit. Ik moedig Elly nog aan, zij loopt helemaal achteraan, omdat ze binnenkort 15 km gaat lopen wilde ze vandaag een lange afstand doen en ze slaat zich er dapper doorheen, hulde! Het laatste stuk is echt afzien maar het einde is inzicht, toch Marja proberen? Ik zie dat de afstand kleiner wordt en met ongeveer nog een kilometer te gaan ga ik haar inderdaad voorbij.
Marijke komt tegemoet, biedt water aan maar ik wil het tempo vast houden, nog een klein stukje. Snel zie ik dat het geen onaardige tijd wordt. Die laatste bocht en dan alles eruit. Het lukt, doordat ik de laatste 2,5 km in 12.52 loop maak ik een hoop goed en passeer ik bij 54.57 total-loss (dat wel) de finish.
We genieten, nadat we de anderen met veel gejuich hebben binnengehaald, na op het terras van Paviljoen Sport. De appeltaart is niet bezorgd maar de plak cake is zo groot dat de gebruikte calorieën ruimschoots worden aangevuld.
Tja, en wie heen fietst, moet ook terug; tegen de wind in maar lekker in de zon. Ook dat nog, een echte bike–run–bike.

Dam tot Damloop –16,1km – 19 september 2009 – tijd: 1.45.16 website Dam tot Damloop
In tegenstelling tot voorgaande jaren is het deze keer niet zo warm. Er is geen zon te zien maar wel veel dreigende wolken. Onderweg naar Amsterdam heb ik regen en na 3 kilometer lopen worden we door een miezerregen overvallen maar echt nat wordt het toch niet.
Ik start vroeg 11.20 uur. Al bij aanvang weet ik dat ik geen toptijd ga lopen. Ik wil na afloop gewoon nog een normaal mens kunnen zijn ook al omdat ik niet in het businessdorp kan bijkomen; dat doe ik wel in de bus. Die 1.31 blijft dus nog even staan.
Na de start eerst de IJ-tunnel door, en die is merkwaardigerwijs giga–warm. Iedereen hoor ik erover. Het zweet gutst in drie lagen van mijn gezicht. Maar bovengekomen lopen we in een lichte regen die ons helemaal afkoelt.
Het parcours ken ik inmiddels, het is de 5 keer dat ik dit loop, en is slecht marginaal gewijzigd. Of het moet zijn dat er op een weiland ineens een torenflat is verrezen. Op de bekende plekken muziek en ondanks het mindere weer toch heel veel mensen langs de kant.
Mijn kilometertijden liggen iets boven de 6 minuten maar op Leeuwarderweg ga ik sneller. Even maar want daarna zak ik terug. Vanaf de Buiksloterdijk probeer ik in de 5 minuten te blijven. Afgezien van één dipje lukt dat goed; het bij het 9km-punt zie ik dat ik er exact 7 minuten over gedaan heb. Maar de finish komt toch een beetje in zicht en nadat we het wat saaie industrieterrein hebben gehad en de passage met de muziektechnologie komt de Zuiddijk. Ik herinner me mijn hoge tempo van 2 jaar geleden hier nog; maar vandaag ga ik over het parcours een kwartier langer doen dan toen. Een minuut per kilometer dus.
Genoeg gezeur. Ineens hoor ik een bekende, Marlous. Zij gaat in vliegende vaart zwaaiend voorbij. Dan komen we in de stad, overal mensen, veel muziek en het eind is in zicht. Nog even lachen voor de camera bij 15 km. Mijn tempo gaat omhoog en dan komt die laatste draai naar de brug, wel even klimmen. Ik besluit geen eindsprint in te zetten maar rustig over de finish te komen.
Na de finish ben ik niet uitgeteld maar wel heel moe. Ik loop met de gekregen AA en Sultana naar de tassen waarna we met de pendelbus naar Amsterdam worden gereden. Die service is geweldig maar de chauffeur neemt alle tijd, we zien zes andere bussen voorbijkomen. Maar ik zit dus wat zou ik zeuren.
Het wordt al somber en guur. De wind steekt op. Ik heb vandaag geluk gehad, dat is duidelijk.

Clubcircuit Hazerswoude bij Jeu de Boer – 9 oktober 2010 – tijd: 56.01
Terwijl we (Louise, Arjan en ik rijden met Willem mee) ons afvragen waarom de N–11 is afgesloten en waarom het weer van oktober lijkt op dat van half juli naderen we de locatie Jeu de Boer. Gewone mensen komen daar voor een speciaal soort midgetgolf of boerenproducten die er verkocht worden maar wij niet.
Wij gaan er hardlopen maar, dat dan weer wel, erna genieten van de koffie en gebak.
Strak blauwe lucht, weinig wind, best felle zon en een strak weiland. Ook het clubcircuit, waaraan alle lopers van Voorschoten97 mee kunnen doen, nee, zouden moeten doen, gaat mee in de vaart der volkeren; we hebben nu een tijdklok. Niet omdat we Peter en zijn lieftallige assistente niet vertrouwen maar omdat je zelf dan ook bij de helft kan zien hoever je bent. Noem het een voordeel.
Marja en Laura, die ik vorige keer heb ingehaald zinnen op wraak en Else, een van de gaslopers van The Hague Roadrunners, waarmee ik in Katwijk opliep is er van overtuigd vandaag onder de 55 te komen. Tja, dat vermoeden had ik van mijzelf net niet.
We gaan van start. De dames houden woord en gaan er als een speer vandoor. Ikzelf kom wat lastiger op gang maar het tempo is lekker. Toch is het zwaar, het is warm in het open veld en de melding op mijn horloge "battery low" lijkt ook voor mij te gelden.
Ik schiet in de overleefstand, dat wil zeggen: lopen en niks meer en maar zien waar we uit komen.
Marjolein staat iets dichter bij omdat we anders onderuit gaan op het gladde wildrooster en de afstand tot mijn voorgangers wordt inmiddels niet meer steeds groter. Aan zijn kenmerkende loop hoor ik dat Hein achter me zit.
Het pad is recht en, op twee bruggetjes na, vlak. Hoewel, Ed heeft bedacht dat het keerpunt onder aan de dijk is. Dus afdalen keren en ja weer omhoog. Niet mijn ding, en helemaal niet op 5km en daardoor zak ik volgens mij ook wat af.
In de snelheid, nou ja, zag ik nog 27 op de klok staan, de laatste twee cijfers ontgaan me. Dat is dan toch niet heel slecht, als ik tussen 54 en 56 uitkom.
Enfin, nog een keer het parcours en het zit erop. Het gaat iets beter als ik de 6km voorbij ben en de na het laatste keerpunt merk ik dat het zelfs beter gaat. De aanmoediging van Marjolein zal er zeker toe hebben bijgedragen. Maar als ik langs Bram loop die op de brug staat kan ik geen pap meer zeggen. Louise komt me vrolijk babbelend tegemoet en loopt mee. Ik krijg last van mijn zij maar weet er toch een sprintje uit te halen, Louise verbaast zich erover. Nu is de afdaling fijn want het eind. Aaai, 56.01 da's nou jammer.
Overigens wel bijna dezelfde tijd als vorig jaar hier.
Laura en Marja zijn allang binnen en omdat ze de enige twee dames op de 10km zijn, afgezien van de gastlopers, ook gelijk de beste. Nee, er was er nog een maar die is afgehaakt denk ik.
Op het zonovergoten terras drinken we koffie met taart en nadat ik een heerlijk boerenkaasje heb gekocht keren we huiswaarts. Het zwaar maar de gezelligheid maakt een hoop goed.
En ach, het is en blijft gezond. Hardlopen en buitenlucht.

Laan van Meerdervoorloop Den Haag (Parnassialoop) – 7 november 2010 – tijd: 1.03.28

Als ik bij het opstaan om 8 uur zie dat de regen met bakken naar beneden komt voel ik me een zonderling. En als Corrie, met wie ik afgesproken heb sms't dat het straks droog is frons ik mijn wenkbrauwen. Maar toch, het werd heel mooi. Later op de middag scheen de zon!
Inschrijven in het NH-hotel Kijkduin, lekker warm daar. Maar dan staan we op het Deltaplein. Het is koud, zwaar bewolkt en de massa verzamelt zich.
We starten allemaal tegelijk en het is heel druk, meer dan 2000 mensen. We kijken nog even rond naar andere V97ers maar we kunnen ze niet ontwaren
Even na de start versmallen we en dat geeft wat vertraging maar dan gaan we van het hoge Kijkduin over de weg naar beneden. Op naar de Laan van Meerdervoort. Ik denk dat ik toch iets minder aan had hoeven doen; het is best warm. Ander minpuntje is de start om 13.00 uur. Mijn lichaam is dan al in volle gang en ik houd mijn hart vast of ik het zonder sanitaire–stop ga redden.
Laanbreed lopen er mensen. Veel groepjes met een coach die tips geeft, echte beginners. Na 2 km gaan we de wijk in. Langs de kant echt Haags publiek, chique buurt.
Corrie loopt iets verder naar voren. Op de atletiekbaan die we, bijna halverwege, rond moeten kan ik dat goed zien. Daarna komen we in het duingebied; via de Laan van Poot komen we in het Westduinpark. We zijn op de helft, maar dat weet ik dan niet. Helaas wordt er niets aangegeven.
Het Fuutpad, de duinen in, gaat langzaam omhoog. In de duinen is het stijgen en dalen met strakke hoeken. Omdat ik het parcours niet ken, ik loop dit voor het eerst, heb ik geen idee wat er komt. Ik weet alleen dat de laatste 2,5 km strand is, maar dat strand komt maar niet.
Blijkbaar hebben eindeloze duintrainingen nut gehad want ik merk dat ik toch steeds mensen voorbij ga, zeker als we eindelijk de afdaling naar het strand maken. Dat voelt goed. En mijn tijd is op dat moment zo slecht nog niet.
Maar dan wordt het echt zwaar. Het is behoorlijk hoog water en het zand is of mul, of nat. Ploegen dus. In de verte torent het hotel op het duin, daar moeten we zijn. Er haken mensen af maar ik hou vol. Ik ga zelfs nog steeds mensen voorbij. Ik loop wat zigzaggend heen en weer om de beste stukken strand uit te zoeken en voel mijn benen.
Stap voor stap kom ik dichterbij de opgang die snel verhard is. Die klim put me bijna uit, hoewel het niet eens zo stijl is. Het publiek moedigt iedereen aan. De laatste meters gaan in een roes. Uitgeput kom ik over de finish.
Dan moeten we chip inleveren. Niet te geloven, als Corrie haar eigen chip eraf haalt peutert ze ook mijn veters los; geweldig. Ik val al om als ik naar beneden kijk. Maar na de nodige versnaperingen en met een schoon shirtje lacht de wereld mij weer toe.
In de auto terug komen we tot de conclusie dat we een hele prestatie geleverd hebben.
Zeker weten.

Clubcircuit AC–Leiderdorp 27 november 2010 – tijd: 56.15

De winter is begonnen. De thermometer geeft aan dat het vriest en als ik naar de lucht kijk vermoed ik dat het niet veel meer wordt. Tijd voor een thermootje zou ik zeggen want koude benen is niks. Ook de rest van het lichaam moet goed worden ingepakt. Ik start zelfs met handschoenen aan. Niet mijn ding, hoe minder ik aan heb hoe beter ik loop.
De opkomst is, gezien de omstandigheden, verbazend groot al blijf het aantal 10km lopers beperkt. Gedeelde smart is halve smart en dat geldt natuurlijk ook voor deze kou. Goedgemutst, sommige letterlijk, beginnen we aan de loop.
Een snelle start, al was het maar om warm te worden. Marja en Laura lopen al van me weg en ook Hein, die zich verzekerd weet van een laatste plaats in het klassement (je liep te hart in Wassenaar), loopt al naar voren.
Naast me probeert Corrie licht-kritisch mopperend in haar loopritme te komen. Dat lukt best goed want het eerste keerpunt bereiken we al na 13.39. Waar we door Marjolein op de foto worden gezet. "Mooi met die molen op de achtergrond" zegt ze (de Blauwe Molen, vanaf de Achterwetering Leiderdorp).
We laten het tempo iets zakken. De 5km-lopers komen ons tegemoet. Tussen Ulla en Louise zit een behoorlijke afstand valt me op. "Geniet ervan", roept Ed. Maar genieten is meer voor naderhand. De kou, het landschap, de inspanning het is allemaal niet echt iets om warm van te worden. Okay, Corrie loopt naast me, dat scheelt dan wel weer.
We stampen rustig door, vooral op het bruggetje bij de Boskade klinkt dat goed. We naderen de start waar we moeten keren voor de tweede ronde, we zijn dan op helft.
Voor ons zien we Roeland en Michel nog strijden om de derde plek. Precies bij 28 minuten keren we. Het tempo is dus iets gezakt. Mijn handschoenen die inmiddels nat zijn geworden gooi ik bij de spullen.
Langzamerhand gaat het meer moeite kosten en ik vraag me af of ik dit tempo volhoud. Regelmatig zak ik iets terug maar we blijven bij elkaar. Volgens mij neemt de wind iets toe, en als ik uit de wind loop beslaan mijn brillenglazen, dat is wel lastig.
En onderweg naar het laatste keerpunt zien we de giganten al voorbij komen. Willem is in tempo gezakt, of Arjan is harder gegaan, (later bleek het eerste) want Arjan heeft het gat gedicht.
"Op naar de koffie", de vertrouwde oproep bij het laatste keerpunt. Marjolein heeft daar toch ongeveer een uur in de kou gestaan. Achteraf zie ik dat we na de 7km toch iets sneller zijn gegaan. We peppen elkaar op, het eind is in zicht.
Bij 1km stond ook een bordje, het was me niet opgevallen maar nu bij 9 wijst Corrie ernaar. Als mijn klokje klopt en het bordje goed stond zijn we daarna zelfs wat gaan versnellen. Eh, behoorlijk zelfs. Lichte glooiing, even op, even neer en de finish in zicht.
Met 56,15 komen we over de finish. Toch alleszins een redelijke tijd.
Voor ik goed en wel ben bijgekomen is Ada ook al binnen.
We spoeden ons naar binnen en na een cappuccino, waren de koffiebonen soms op, word ik weer mens.
Vorig jaar ging het hier niet goed, en was het niet gezellig. Dat is helemaal goed gemaakt vandaag.

Clubcircuit Zoetermeer 11 december 2010 – tijd: 27.56

hoe verdien ik een apfelstrudel
Ergens, op een ruig desolaat modderig terrein met quasi wilde paarden ver buiten Zoetermeer, verzamelen wij, bij iets wat het midden houdt tussen een ruïne en bouwafval, in deze decemberkoude voor wat het leukste clubcircuit heet te zijn. Het hoogtepunt dat ik vier keer gemist heb. Ben ik ergens ingeluisd?
Na wat goede berichten van Ids, het gaat goed met Marjolein en ze wenst ons succes mag Ed.
Wat ik vermoedde wordt waarheid. Wij gaan hier hardlopen.
Hij heeft op deze Zoetermeerse heuvelrug een mooi, edoch pittig parcours uitgezet. Het is best zwaar, aldus Ed. Hm, dat is vergelijkbaar met een Eskimo die zegt dat het ergens best koud is.
We gaan hier omhoog, begint Ed optimistisch. Dan volgt een parcours langs diverse personen die ons de weg wijzen. Ik hoop maar dat ze niet stil staan, want dan zakken ze vast diep in de modder. Begin rustig, is zijn advies. Tja, dat moet wel want gaan steil omhoog.
Peter fluit en we zetten het op een lopen. Ik start achteraan en volg de dames. Ook Hein loopt daarbij. Even verder stuiten we op Ton die ons wijst waar we omhoog moeten: een soort van trapachtig geheel.

Ik voel me goed. Het gaat lekker. Goed gekleed, nergens last van, niet teveel lagen en deze handschoenen worden niet zo nat, en ik merk dat het gaat lukken. Zodra we de eerste echte helling gehad hebben ga ik Marja, Laura en Corrie voorbij en maak gebruik van de afdeling om te versnellen. Dat vergt wat evenwichtsoefeningen maar het lukt. Voor ik helemaal beneden ben ga ik zelfs Rosa voorbij. Hu, kan ik dat wel maken? Is dat niet een vorm van grootheidswaanzin? Nee, Rosa doet rustig want ze hersteld. Wel leuk dat zij er weer is.
Rosa wel, Hein niet want Hein lijkt mij toch net iets te hard te gaan. Maar je weet nooit.
Het parcours gaat op en neer en slingerend verder. Het pad, soms door veel regen uitgesleten gaat langs Matthijs en dan naar Marieke, die me naar rechts wijst. Daarna blijft het wat vlakker tot Marijke me weer omhoog wijst. Dan kom ik weer bij Marieke die me dan naar links wijst.

De eerste ronde zit erop. En terwijl bij de start koffie rondgedeeld wordt, stilstaan maakt koud, begin ik aan de tweede ronde. Wederom neem ik de steile heuvel met een zeker gemak. Dan passeer ik Ids en (jeetje wie was dat), en vervolg het parcours. Bij Matthijs ben ik op de helft (13.47 klok ik) Wederom langs Marieke, die me naar eigen zeggen schitterend op de foto vastlegt en Marijke moedigt me aan om bij Hein te blijven.

De derde, en laatste ronde. Ik gooi mijn handschoenen af en bij de helling voel ik dat het zwaarder gaat. Nu uitlopen! Volhouden! Hein loopt inmiddels echt te ver weg maar achter me zit ook een groot gat.
Als ik Marieke voor de laatste keer passeer gaat zij bijna uit haar dak om mij naar de apfelstrudel te schreeuwen. Echt, drie Mariekes en ik ga Usain Bolt voorbij!
Voor de derde keer door het gras om die grote waterplas te ontwijken en te finishen.
Het tweede deel helft kostte me 20 seconden meer. Niet slecht, dunkt me. Bij de afterparty zoals gezegd apfelstrudel met vanillesaus en slagroom. Dat laatste mogen we zelf doen. Maar Corrie hoort in het lawaai niet dat ik 'HO' roep. Dus calorisch gezien blijf ik vandaag zeker in evenwicht.
Misschien hadden ze toch gelijk. Het is heel leuk, heel gezellig en… weer eens heel iets anders!

omhoog    2004    2005    2006    2007    2008    2009    2011    2012    2013    2014    2015    2016